Czy mam wpływ na swoje życie? 4 podpowiedzi, jak trudne doświadczenia mogą pomóc w jego odzyskaniu

Czy mam wpływ na swoje życie? Możliwe, że i Ty zadawałeś sobie to pytanie w momentach, w których miałeś wrażenie, że wbrew swojej woli znalazłeś się niespodziewanie w oku jakiegoś cyklonu. Z niewiadomych przyczyn, Twoje życie wypełniło się nagle ciągiem niezrozumiałych, katastrofalnych zdarzeń, które mogłeś jedynie bezradnie obserwować? W takich chwilach najczęściej zadajemy sobie pytanie, co jest przyczyną zaistniałego stanu rzeczy? Czy mogę w ogóle coś zrobić z zaistniałym stanem rzeczy? Wnioski, które przyszło mi wyciągnąć z własnych przygód życiowych, wskazują jednoznacznie, że w zasadzie trudno o nim mówić, jeśli wcześniej nie zasymilujemy swojej nieoświetlonej strony – elementów psychiki, chowających się w naszym indywidualnym cieniu.

 

Indywidualny cień – co to takiego?

Ogólnie rzecz ujmując, na cień indywidualny składają się psychiczne treści oraz stany, których z jakichś powodów nasza świadomość do siebie nie dopuszcza. Co ciekawe, niekoniecznie muszą to być rzeczy potocznie uznawane za „złe”. Są to po prostu stłumione, zamiecione pod dywan aspekty nas samych. Takie wyparte „składowe psychiczne” działają nieprzerwanie, bez względu na to, czy je dostrzegamy (wiemy o nich), czy też nie. Konsekwencją ich funkcjonowania jest fakt, że podświadomie włączamy się w takie strumienie zdarzeń, które umożliwiają owych wypartych treści ujawnienie. Tego rodzaju momenty życiowe niestety nie należą do najprzyjemniejszych. Nasz udział w nich ma zazwyczaj przebieg zgodny z jednokierunkowym modelem postrzegania rzeczywistości. Przyjmujemy, że nasze reakcje, stany oraz samopoczucie są tylko i wyłącznie wynikiem dotykających nas sytuacji. Nie bierzemy jednak pod uwagę własnego psychicznego podłoża, które – równolegle – włączyło nas do aktualnego scenariusza wydarzeń. Mechanizmy te wyjaśniałam szerzej we wpisie traktującym o świecie wewnętrznym człowieka. (Zajrzyj tam, jeśli jest dla Ciebie niejasne to, o czym właśnie napisałam.)

 

Jak zatem mamy odzyskać wpływ na swoje życie?

Co więc robić, kiedy jesteśmy uczestnikami jakiejś katastrofy życiowej – gdy zostawił nas mąż, wyrzucono nas z pracy, popadliśmy w ogromne długi? Jeśli faktycznie chcemy wyciągnąć właściwe wnioski z tego, co nam się przytrafiło oraz wyeliminować możliwość zaistnienia w naszym życiu kolejnej, analogicznej sytuacji – potrzebny jest tu proces integracji wypartych treści: integracja cienia. Jestem w tym miejscu daleka od porad typu „załóż różowe okulary i idź do przodu”, bądź też „widzisz w życiu to co chcesz widzieć”, „zmień myślenie”, „wymyśl siebie od nowa”. One nie zadziałają, jeśli pominiemy wspomniany wyżej proces. Jeżeli zależy Ci na kompleksowym rozwiązaniu problemu, nie pomogą tutaj żadne tabletki przeciwbólowe. Widzisz i czujesz to co widzisz – stan swojej własnej psychiki oraz składające się na nią elementy – takimi jakimi są REALNIE, w momencie Twojej obserwacji. Kropka. Ów stan nie jest wyrokiem, ponieważ ma płynne właściwości, podobnie jak woda. Woda do tego by płynąć, potrzebuje odpowiedniego ukształtowania terenu – składają się na niego uświadomione, jak też nieuświadomione stany psychiczne. Jeśli chcesz, aby ruch wody objawiał się czystym, wartkim strumieniem, konieczne jest przygotowanie dla niego odpowiedniego podłoża. Polega to między innymi na wyeliminowaniu zatorów wstrzymujących ruch wody oraz prowadzących do zabagnienia. Katastrofalne sytuacje życiowe pokazują, w jakim obszarze naszej psychiki znajdują się takie trzęsawiska. Ich pojawienie się jest dobrą okazją do tego, by je osuszyć. Ma to miejsce poprzez nasze emocjonalne zaangażowanie w różne wątki życiowe – ono bowiem wprawia zastałą wodę w ruch.

 

 

4 wskazówki pomocne w przechodzeniu przez proces integracji cienia:

 

 1. Bezwarunkowo zaakceptuj stan, w którym aktualnie się znajdujesz

Chodzi tu o to, żeby pozwolić sobie na bycie w tym stanie, w jakim aktualnie jesteś, bez żadnego oceniania, poganiania, wyrzucania sobie czegokolwiek. Jeśli jesteś smutny, rozżalony, przygnębiony, czujesz się odrzucony, wykorzystany – to po prostu tak się czuj. Tu nie ma żadnych „wydajemisiów” – wbrew pozorom, nie jesteś w stanie wymyślić sobie wstrząsu psychicznego. Odłóż na bok wszystkie rady typu: przejdzie ci, przesadzasz, myśl pozytywnie. Jesteś w tym momencie Ty i to co przeżywasz. Pozwól sobie w tym być: zachowaj wobec siebie również łagodność, nie oceniaj się oraz na tyle ile jest to możliwe – niczego sobie nie wyrzucaj. Zachowaj jednak czujność. Można bowiem utknąć tym miejscu na długo, całymi latami rozpamiętując doznane krzywdy, użalając się nad sobą i stawiając w roli ofiary.

2. Pozwól przepłynąć strumieniowi wrażeń.

Wspomniane wyżej, zafiksowanie na roli ofiary ma zazwyczaj miejsce, kiedy odcinasz się od strumienia wrażeń, które są elementem składowym emocji. Objawia się to najczęściej próbą przekierowania tego strumienia na innych, po to, żeby w pewnym sensie przeżyli go „za nas”. Takie osoby np. zalewają nieustannie otoczenie opowieściami o swoim złym losie oraz nieszczęściu, w praktyce nie przeprowadzając nad sobą żadnej pracy. Mówi się o takich ludziach jako toksycznych, których należy unikać.

Po czym poznasz, że włączasz w swoje przeżycie również strumień wrażeń? Świadczą o tym sygnały, które noszą znamiona odczuć fizycznych. Na przykład: czujemy pieczenie (jak byśmy nawdychali się czegoś żrącego); ucisk w rejonie serca, bądź też splotu słonecznego; ciężar (np. na ramionach), rozrywanie, kłucie czy krojenie, rozsadzanie (np. w głowie), etc. Nie uciekaj jednak od tych doznań – wejdź w nie, pozwól, żeby przez chwilę zabolało Cię w tym miejscu. Z drugiej strony – pilnuj tego, by się nie nakręcać: aby nie panikować ani nie egzaltować się zaistniałym stanem rzeczy. Ból to ból – tak jak wszystko w życiu – przemija, gdy jego czas się kończy. Początkowo te odczucia będą bardzo silne, w miarę upływu czasu samoistnie wygasną.

 

Wiem, że to wszystko może brzmieć przewrotnie. Mogę jednak podzielić się własnym doświadczeniem, że dla psychiki takie przyjmowanie odczuć jest informacją zwrotną, pokazującą, w którym miejscu DOKŁADNIE jej fundamenty są naruszone. Przyzwolenie sobie na ich przyjęcie jest zadaniem trudnym, ponieważ w momencie ich przepływu, czujemy bardzo silny ból i przytłoczenie. Możemy mieć nawet wrażenie, że zaraz oszalejemy, bądź też “rozpadniemy się”. Naturalną reakcją jest tu więc ucieczka – przecież nikt nie chce cierpieć ani odejść od zmysłów. Jednak – nie oszukujmy się, z pewnych względów żyjemy w takim świecie, z którym nie wszystko jest w porządku, dlatego też praktycznie każdego z nas dotykają takie „korekty”. To tylko kwestia czasu, kiedy i gdzie będziemy musieli się z nimi zmierzyć. Paradoksalnie więc, im swobodniej pozwalamy owym odczuciom przepływać, tym większą ulgę odczuwamy: ból i cierpienie znikają, a nasze „psychiczne” kości równo i zdrowo się zrastają.

 

 3. Daj sobie czas

Procesy takie jak ten nie zachodzą w przeciągu tygodnia czy dwóch. W zależności od tego, jak rozległe trzęsawisko weszło w proces oczyszczania, może to zabrać kilka dobrych miesięcy, może nawet lat. Każde prawdziwe zrozumienie czegoś, wymaga transformacji głębokich poziomów struktur naszej (nie tylko 😉 ) osobowości. Jeśli aplikujesz sobie JEDYNIE powierzchowne rozwiązania w rodzaju myśl pozytywnie, nie przejmuj się – będzie dobrze – to sens takiego działania będzie równoznaczny z nakładaniem pokaźnych warstw pudru na pokrytą wypryskami twarz. Jego użycie faktycznie może powodować wrażenie, że pryszcze zniknęły, jednak …. chyba nie trzeba nikogo przekonywać, że będzie to tylko usuwanie skutków, nie przyczyn łupieżu.

Innym, dosyć powszechnie spotykanym ostatnio specyfikiem, którego niewłaściwe zastosowanie może spłatać figle, jest praktykowanie tzw. wdzięczności za wydarzenia, które do nas przyszły. „Powinieneś być wdzięczny za lekcje życiowe, które do Ciebie przychodzą” – brzmi motto niektórych (częstokroć „alterantywnych”) praktyk rozwojowych. Zgadzam się, że to, co nas spotyka, nie jest w zasadzie niczym innym, niż informacją na nasz temat. Na podstawie własnych doświadczeń, mogę również potwierdzić, że w szerszej perspektywie czasowej przychodzi faktyczne tego zrozumienie. Jednak CZAS jest tu niezbędny. Nie robi się wina z niedojrzałych winogron. Owoce w pierwszej kolejności muszą przejść proces dojrzewania. Jeśli jesteśmy na jego początku – próba patrzenia z powyższej, „wdzięcznościowej” perspektywy zupełnie mija się z celem, może wręcz zaszkodzić. Początkowo nasze zadanie polega bowiem na rozpoznaniu tego co na ten moment w nas jest, czego w sobie nie dostrzegaliśmy, skonfrontowanie się z tym, zaakceptowanie. Jeśli proces taki zostanie przeprowadzony skutecznie – perspektywa oglądu i rozumienia tego, co faktycznie się stało – zmieni się samoistnie – nie potrzeba więc tutaj żadnych zewnętrznych ponagleń w rodzaju różnych „powinności”. Pamiętaj więc proszę, że masz swoje tempo – jeśli już coś powinieneś, to wędrować przez swoje doświadczenia zgodnie z jego rytmem.

 

4. Weź za siebie odpowiedzialność w miejsce obwiniania się

Cokolwiek zrobiłeś/ nie zrobiłeś – w tym momencie nie ma już znaczenia – mleko się rozlało. Ciężkie wydarzenia uczą nas również tego, że nie mamy na wiele rzeczy w swoim życiu takiego wpływu, jak nam się wydaje. W znakomitej większości przypadków, bez uczciwej pracy nad sobą, nasze zachowanie praktycznie w 100% jest wynikiem jakichś uwikłań, których nie jesteśmy do końca świadomi. W praktyce wygląda to tak, że to nie my robimy lecz bardziej jest nami robione. Mam tu na myśli fakt, że jeśli nie wiemy o wielu rzeczach, które są umiejscowione w naszej psychice, one w pewnym sensie „same” robią co chcą – czyli działają zgodnie z pewną dynamiką, dążącą do ich rozpoznania przez światło naszej świadomości. Dlatego też broją – trochę jak dzieci, pragnące zwrócić na siebie za wszelką cenę uwagę. Paradoksalnie jednak – nie zwalnia nas to z odpowiedzialności. Naszym zadaniem jest odnalezienie wszystkich tych „dzieci” i tak jak bierzemy odpowiedzialność za wychowanie swoich pociech w realnym życiu – tutaj musimy postąpić analogicznie. Wpływ na swoje życie wyraża się więc w odpowiedzialności za samego siebie: za to, w jakim stanie jest nasza psychika oraz za jej stan „magnetyczny”, który weryfikujemy na podstawie tego, do jakich strumieni zdarzeń nas przyciąga.

 

Cały ten proces przypomina więc trochę usuwanie bolącego wrzodu lub ropniaka. Na początku cofamy rękę, gdyż najmniejsze dotknięcie rozrywa nas i pali. Potem bierzemy skalpel, szybkim i sprawnym ruchem wykonujemy cięcie – to moment najsilniejszego bólu. Potem przychodzi czas na to, by ropa wypłynęła – towarzyszy temu oczywiście niemiły zapach. W miarę wyciekania ropy, jej ilość się zmniejsza, a ból ustępuje. Po czasie przychodzi prawdziwa ulga. Ból mija, a łykanie tabletek przeciwbólowych przestaje być już potrzebne. Asymilacja swojego cienia jest więc jak chwycenie za kierownicę w pojeździe swojego życia – jeśli odważymy się na ten krok, mamy szansę zacząć nadawać mu świadomy kierunek.

 

[mailerlite_form form_id=2]